Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης για την κρατική καταστολή


Η καλύτερη πρόληψη είναι ο φόβος των κυρώσεων
Ερίκ Σιοτί, εθνικός γραμματές της UMP (Ένωση για ένα Λαϊκό Κινημα), Γαλλική Δεξιά

Ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα της πολύ πρόσφατης ιστορίας. Στα μέσα του 2010 η Ελλάδα υπογράφει το μνημόνιο συνεργασίας με τους λοιπούς «συνεταίρους» της. Το μνημόνιο επρόκειτο να ξεδιπλωθεί μέσω διαδοχικών επικαιροποιήσεων, όπως και γίνεται. Ο στόχος των «συνεταίρων» υποτίθεται πως ήταν η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Όσο όμως ξεδιπλωνόταν το μνημόνιο, τόσο οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας διαλύονταν. Το χρέος, απ΄την άλλη, παρέμενε ανέπαφο, για την ακρίβεια αυξανόταν. Ήταν μια τρανή απόδειξη ότι το χρέος ήταν το πρόσχημα, ήταν το ιδεολόγημα για να εξασφαλίσουν συναίνεση και όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανοχή, προκειμένου να απορρυθμίσουν τις εργασιακές σχέσεις.
Οι πλατιές μάζες ασφαλώς δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν, ούτε διέθεταν τα αναλυτικά εργαλεία για να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα. Διέθεταν όμως ένστικτο. Ικανό για να αντιληφθούν ότι κάτι άσχημο γενικώς τους περιμένει, αρκετά χειρότερο από αυτό που ήδη βίωναν.
Οι πανεργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις, παρότι μονίμως ελεγχόμενες από αντιδραστικούς μηχανισμούς, απέκτησαν και αυτές μια σχετικά σταθερή συχνότητα με εμφανώς αυξημένη συμμετοχή. Επί ένα-ενάμιση χρόνο, ήταν αρκετές οι φορές που το κέντρο της Αθήνας αλλά και άλλες πόλεις γέμισαν από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Ήταν φανερό ότι το ιδεολόγημα του χρέους έπιασε σε ένα κομμάτι μόνο του πληθυσμού. Κάποιο άλλο κομμάτι όμως το ξεπέρασε και ήταν διατεθιμένο να διεκδικήσει τα δικαιώματα του στο δρόμο.
Ποιος άραγε πιστεύει ότι ένα σύστημα εξουσίας που επιχειρεί άμεσα την ακραία φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια να παρακολουθεί τις κινητοποιήσεις των θιγόμενων; Είχε έρθει η ώρα να αναλάβει το κράτος να επιβληθεί μέσω των μηχανισμών καταστολής, όπου δεν το είχε καταφέρει μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών.
Ήταν, όπως πάντα, οι μετανάστες αυτοί που δέχθηκαν την πρώτη συστηματική επίθεση. Οι μαζικές σκούπες, οι εξαγγελίες περί φύλαξης των συνόρων, το κυνηγητό από αστυνομία (σε συνεργασία με τη χρυσή αυγή) δεν στόχευαν απλώς στο να μειώσουν τους εν Ελλάδι ξένους εργάτες. Ούτε καν στο να μειώσουν τα μεροκάματα τους. Δήλωνε και προς τους ντόπιους αμφισβητίες την πρόθεση του κράτους να σκληρύνει.
Αυτή η πρόθεση έγινε πράξη λίγους μήνες μετά. Η συντονισμένη επίθεση στις καταλήψεις της Αθήνας και οι μαζικές συλλήψεις, ήταν μια πρώτη επιχείρηση καταστολής απέναντι στο πιο ευάλωτο, πολιτικά, κομμάτι του ντόπιου πλέον πληθυσμού. Και ηχηρή προειδοποίηση προς όλους. Αλλά ο καιρός που οι προειδοποιήσεις έμεναν στα χαρτιά έχει περάσει. Ακολούθησαν, λοιπόν, οι επιθέσεις και στους πιο νομιμοποιημένους πολιτικά χώρους, όπως είναι τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς. Σ΄αυτό το κρεσέντο αυταρχισμού και καταστολής πολύ σύντομα η κυβέρνηση έχει να επιδείξει τα εξής: επιστρατεύσεις των απεργών του μετρό και της ΠΝΟ, συλλήψεις των αντιπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων του ΠΑΜΕ στο γραφείο του Βρούτση, ξύλο στη νεολαία και σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο γραφείο του Μέργου, ξύλο στους αγρότες στα μπλόκα των εθνικών οδών. Και όλα αυτά όταν με βάση το νέο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να απολυθείς απλά και μόνο επειδή τόλμησες να μιλήσεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οδεύουμε προς μια γενικευμένη επίδειξη δύναμης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Η ραγδαία υποτίμηση της εργασίας πρέπει να υλοποιηθεί με κάθε κόστος γιατί αποτελεί την κορυφαία στρατηγική επιλογή κράτους και κεφαλαίου. Ας μην παραβλέπουμε το ρόλο της χρυσής αυγής σε αυτή την επιλογή. Δεν εμφανίστηκε μόνο για να παίξει το ρόλο του χωροφύλακα απέναντι στους μετανάστες. Στοχεύει πιο βαθιά. Είναι πολύ πρόσφατες, άλλωστε, οι δηλώσεις του αρχηγού της ότι οι απεργίες των εργαζομένων σε ευαίσθητους τομείς θα πρέπει να απαγορευθούν.
Ας συνοψίσουμε τώρα. Ήταν στρατηγική κίνηση του καπιταλιστικού συστήματος για πολλά χρόνια να μοιράζει κάποια ψίχουλα στους υπηκόους του και να τους εξασφαλίζει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης προκειμένου να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις τους. Υπήρχε και το αντίπαλο δέος του ανατολικού μπλοκ, βλέπετε, και χρειαζόταν αυτή τη νομιμοποίηση. Οι καιροί άλλαξαν, το αντίπαλο παράδειγμα έσβησε, και ο καπιταλισμός επιχειρεί πλέον την αναδιάρθρωση του. Μόνο που τώρα θα πατήσει επί πτωμάτων δείχνοντας πόσο άγριος πραγματικά είναι. Η οικονομική εξαθλίωση που μας υπόσχεται, όμως, δεν γίνεται να τύχει νομιμοποίησης από τους εργαζόμενους. Γι΄αυτό οι δυνάμεις καταστολής θα αναλαμβάνουν δράση όλο και πιο έντονα. «Η καλύτερη πρόληψη είναι ο φόβος των κυρώσεων...»
Απέναντι σ’ αυτά οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Στο ύψος της κοινωνικής μας τάξης. Να αντιληφθούμε σε όλο του το εύρος τον πόλεμο που, ως εργαζόμενοι, δεχόμαστε. Να «διαβάσουμε» τις κινήσεις τους, να σχεδιάσουμε τις δικές μας. Να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας. Χωρίς ποτέ να ξεχνάμε: είμαστε οι πολλοί. Και κυρίως, οι συγκρούσεις μας είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας...

Γενική Συνέλευση ΕΛΜΕ Επαρχίας Θήρας