Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΧΙ ΣΕ ΔΙΗΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΣ ΕΛΜΕ ΘΗΡΑΣ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΛΜΕ


Η κυβέρνηση μας οδηγεί στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση.

Οι φόροι πέφτουν βροχή, η μισθοδοσία πολλών απο μας περιλαμβάνει, πλέον, τριψήφια ποσά και οι συντάξεις κατακρημνίζονται. Είναι, πλέον, εξαιρετικά αμφίβολο αν είμαστε σε θέση να καλύψουμε ανάγκες που μέχρι σήμερα θεωρούνταν βασικές. Και έπεται συνέχεια...

Το υπουργείο παιδείας μας οδηγεί στην απόλυτη εργασιακή εξαθλίωση.

Χωρίς να ξέρουμε που και τι μας ξημερώνει, μετακινούμαστε διαρκώς για να μπαλώνουμε τις τρύπες των σχολείων. Οι χιλιομετρικές αποστάσεις και τα ναυτικά μίλια θεωρούνται ζητήματα ανάξια λόγου. Όπως και οι προσωπικές – οικογενειακές μας υποχρεώσεις. Οι περιοχές μετάθεσης έχουν ξεθωριάσει αφού πλέον τα ΠΥΣΔΕ τις αντιμετωπίζουν με ενιαίο τρόπο στις τοποθετήσεις. Επιπλέον, οι διευθύνσεις εκπαίδευσης καταρτίζουν ονομαστικές λίστες πλεοναζόντων. Με πιθανότερη κατάληξη το πασάρισμα τους στις, ανά την επικράτεια, περιφέρειες. Και έπεται συνέχεια...

Υποχρεωνόμαστε να κάνουμε μάθημα σε παιδιά που δεν έχουν βιβλία. Σε μαθητές που δεν έχουν εξασφαλισμένη πρόσβαση στα σχολεία. Σε σχολεία που δεν έχουν λεφτά. Σε αίθουσες που δεν θα ΄χουν θέρμανση. Η απόλυτη εκπαιδευτική παρωδία. Και έπεται συνέχεια...

Το πολιτικό σύστημα ετοιμάζεται για κυβερνήσεις συνεργασίας, φανερές ή υπόγειες. Με ξεκάθαρα δηλωμένη προτεραιότητα την αλλαγή του συντάγματος. Η εφεδρεία και η απόλυση πολύ σύντομα θα αναφέρονται και στην εκπαίδευση.

Η κυβέρνηση, στην προσπάθεια της να ενισχύσει το κλίμα εθνικής ενότητας, μόλις πρόσφατα (ξανά)δήλωσε, διά του πρωθυπουργού της, ότι ζούμε σε συνθήκες πολέμου. Είπε την αλήθεια αλλά όχι ολόκληρη. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε συνθήκες πολέμων. Πληθυντικός. Πολλών και ταυτόχρονων πολέμων. Τα κράτη πολεμούν μεταξύ τους, διπλωματικά ή οικονομικά - νομισματικά προς το παρόν. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πολεμά με το βιομηχανικό. Το πολυεθνικό κεφάλαιο με το, κατά τόπους, εθνικό. Και όλοι μαζί πολεμούν τους εργαζόμενους. Σ’ αυτή τη γνήσια καπιταλιστική βαρβαρότητα, ως εργαζόμενοι, αυτός ο τελευταίος πόλεμος είναι που κυρίως μας αφορά και μας ενδιαφέρει. Όσοι δεν είχαν μπορέσει να τον διαγνώσουν σε επίπεδο αναλύσεων πρωτύτερα, είναι σίγουρο πλέον ότι τον αισθάνονται και τον καταλαβαίνουν σε επίπεδο καθημερινότητας. Και ήρθε η ώρα, έστω και αργά, να πάρουν θέση. Να πάρουμε θέση. Θέλοντας και μη.

Και εδώ ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ποια πολιτικο-συνδικαλιστική πρακτική ακολουθούμε; Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εξακολουθούν να παίζουν το μοναδικό παιχνίδι που ξέρουν. Σπασμωδικές κινήσεις που, αν μη τι άλλο, γίνονται απλά και μόνο για την αυτοεπιβεβαίωση τους ως πράξεις αντίστασης. Στο πλαίσιο αυτό, η ΟΛΜΕ προτείνει άλλη μια σκόρπια διήμερη απεργία. Και για αργότερα βλέπουμε... Αναρωτιόμαστε: Δεν βαρέθηκε να παίζει αυτό το παιχνίδι; Δεν θεωρεί ότι τα πράγματα έχουν σοβαρέψει ώστε να σταματήσει να αστειεύεται; Δεν πιστεύει ότι, επιτέλους, θα πρέπει να δώσει μια προοπτική στις απεργίες, αλλιώς να πάψει να τις κακοποιεί; Δεν καταλαβαίνει ότι ευτελίζει το μοναδικό πραγματικό μας όπλο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι, υπό το βάρος της οικονομικής πίεσης, ακόμα και οι πιο συνειδητοί απεργοί έχουν αρχίσει να προβληματίζονται για τα χα(ρισ)μένα τους μεροκάματα; Δεν αντιλαμβάνεται ότι κρεμάει τις ΕΛΜΕ όταν οι τελευταίες καλούνται να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα στις γενικές τους συνελεύσεις; Ή μήπως τα κάνει σκόπιμα;

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή για να την αντιμετωπίζουμε με την ελαφρότητα που εώς τώρα συνηθίζαμε. Όσα συμβαίνουν στο εργασιακό μας περιβάλλον χρήζουν άμεσης, δυναμικής απάντησης. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας πλέον. Και εργατικής συνείδησης. Οι απεργίες ή θα είναι διαρκείας ή να μην γίνουν καθόλου. Ας σταματήσει επιτέλους η κοροϊδία. Ας ξεπεράσουμε τα συνδικαλιστικά παραρτήματα των κομματικών γραφείων. Και ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του.

Στον πόλεμο που ήδη διεξάγεται η αδράνεια και ο στρουθοκαμηλισμός σημαίνουν ήττα. Ας είμαστε τουλάχιστον ηττημένοι με αξιοπρέπεια. Ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ Γ.Σ. ΤΩΝ ΕΛΜΕ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ:

ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΠΕΝΘΗΜΕΡΕΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΟΥΝ ΤΗ ΔΙΗΜΕΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΑΥΤΗ ΣΥΝΔΕΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ…*
Μην αμφιβάλλει κανείς για το πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα. Μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα. Άλλωστε, πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητα όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Ήταν αδιανόητο να μειώνονται χρόνο με το χρόνο οι μισθοί μας. Κι’ όμως, όχι μόνο μειώθηκαν αλλά το νέο μισθολόγιο θα τους ισοπεδώσει σε σημείο που θα μπαίνει ξακάθαρα πλέον ζήτημα κάλυψης βασικών αναγκών.
Ήταν αδιανόητο να μην γνωρίζεις σε ποιο σχολείο, ποια περιοχή, ποιο νησί, ποιο νομό, θα εργαστείς την επόμενη μέρα. Κι’ όμως, δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι γυρόφερναν και γυροφέρνουν με μια βαλίτσα στο χέρι θυμίζοντας περισσότερο ταξιδιώτες και ελάχιστα εκπαιδευτικούς.
Ήταν αδιανόητο να απειλείσαι με απόλυση χωρίς δική σου υπαιτιότητα. Κι’ όμως, η εργασιακή εφεδρεία μας προσεγγίζει όλο και περισσότερο.
Ήταν αδιανόητο να μην υπάρχει μέριμνα για ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας. Κι’ όμως, αρκετοί συνάδελφοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τις ασθένειες τους σε περιοχές που όχι μόνο δεν υπάρχουν νοσοκομεία, αλλά ούτε καν κέντρα υγείας.
Ήταν αδιανόητο να αντιμετωπίζονται οι συνάδελφοι σαν έφηβοι που ζουν εφήμερους έρωτες. Κι’ όμως, εκατοντάδες οικογένειες διαλύονται και σκορπίζουν στο βωμό των πλασματικών πλεονασμάτων των ΠΥΣΔΕ.
Ήταν αδιανόητο τα σχολεία να μην έχουν βιβλία. Κι’ όμως, η φαρσοκωμωδία των dvd και της φωτοτυπίας θα γίνει η καθημερινότητα μας.
Ήταν αδιανόητο οι μαθητές να μην μπορούν να πάνε σχολείο. Κι’ όμως, η μεταφορά μαθητών σε πολλές περιοχές της επαρχίας δεν είναι εξασφαλισμένη ελλείψει κονδυλίων.

Δεν ξαφνιαζόμαστε είναι η αλήθεια. Έχουμε πει και στο παρελθόν ότι κινούμαστε σε τροχιά σταθερής υποτίμησης. Ο καπιταλισμός ισοπεδώνει τα ψήγματα κοινωνικού κράτους που είχαμε και συνακόλουθα εμάς ως εργαζόμενους σ’ αυτό. Ειδικότερα, το μαζικό σχολείο, ως παρωχημένη αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής, θα είναι από τα πρώτα που θα υποστεί τις συνέπειες. Και αν κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την πορεία, δεν είναι άλλος από εμάς.

Καλούμαστε λοιπόν, να αντισταθούμε στην προοπτική της πλήρους και ολοκληρωτικής απαξίωσης μας. Να αντιληφθούμε ότι το δημόσιο χρέος έχει οικονομική αλλά και πολιτική διάσταση. Αποτελεί, από τη μία, ένα υπαρκτό μέγεθος προς εξυπηρέτηση, αλλά, από την άλλη, αποτελεί την προπαγάνδα για την κατασκευή εθνικής ενότητας στην προσπάθεια του κράτους να απορρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις. Να σταθούμε εμπόδιο σ’ αυτήν την προπαγάνδα γνωρίζοντας ότι, για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχουν εθνικοί στόχοι ούτε εθνικά συμφέροντα αφού οι κοινωνίες ήταν, είναι, και θα είναι ταξικές. Να επανατοποθετηθούμε στα σωματεία όχι μόνο ως φυσική παρουσία αλλά, κυρίως, ως πολιτική δύναμη αμφισβήτησης του θεσμικού κρατικού συνδικαλισμού.

Καλούμαστε να αντιληφθούμε, όσο χοντρό κι αν ακούγεται, ότι για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία η φυσική μας, πλέον, επιβίωση συναρτάται απόλυτα από την πολιτική μας επιβίωση ως εργατικό κίνημα. Αν σβήσει το δεύτερο θα απειληθεί και το πρώτο. Τόσο ωμά, τόσο καθαρά...
*: Αυτοί είναι όλοι μαζί. ΕΜΕΙΣ;