Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ…*

Μην αμφιβάλλει κανείς για το πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα. Μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα. Άλλωστε, πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητα όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Ήταν αδιανόητο να μειώνονται χρόνο με το χρόνο οι μισθοί μας. Κι’ όμως, όχι μόνο μειώθηκαν αλλά το νέο μισθολόγιο θα τους ισοπεδώσει σε σημείο που θα μπαίνει ξακάθαρα πλέον ζήτημα κάλυψης βασικών αναγκών.

Ήταν αδιανόητο να μην γνωρίζεις σε ποιο σχολείο, ποια περιοχή, ποιο νησί, ποιο νομό, θα εργαστείς την επόμενη μέρα. Κι’ όμως, δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι γυρόφερναν και γυροφέρνουν με μια βαλίτσα στο χέρι θυμίζοντας περισσότερο ταξιδιώτες και ελάχιστα εκπαιδευτικούς.

Ήταν αδιανόητο να απειλείσαι με απόλυση χωρίς δική σου υπαιτιότητα. Κι’ όμως, η εργασιακή εφεδρεία μας προσεγγίζει όλο και περισσότερο.

Ήταν αδιανόητο να μην υπάρχει μέριμνα για ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας. Κι’ όμως, αρκετοί συνάδελφοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τις ασθένειες τους σε περιοχές που όχι μόνο δεν υπάρχουν νοσοκομεία, αλλά ούτε καν κέντρα υγείας.

Ήταν αδιανόητο να αντιμετωπίζονται οι συνάδελφοι σαν έφηβοι που ζουν εφήμερους έρωτες. Κι’ όμως, εκατοντάδες οικογένειες διαλύονται και σκορπίζουν στο βωμό των πλασματικών πλεονασμάτων των ΠΥΣΔΕ.

Ήταν αδιανόητο τα σχολεία να μην έχουν βιβλία. Κι’ όμως, η φαρσοκωμωδία των dvd και της φωτοτυπίας θα γίνει η καθημερινότητα μας.

Ήταν αδιανόητο οι μαθητές να μην μπορούν να πάνε σχολείο. Κι’ όμως, η μεταφορά μαθητών σε πολλές περιοχές της επαρχίας δεν είναι εξασφαλισμένη ελλείψει κονδυλίων.

Δεν ξαφνιαζόμαστε είναι η αλήθεια. Έχουμε πει και στο παρελθόν ότι κινούμαστε σε τροχιά σταθερής υποτίμησης. Ο καπιταλισμός ισοπεδώνει τα ψήγματα κοινωνικού κράτους που είχαμε και συνακόλουθα εμάς ως εργαζόμενους σ’ αυτό. Ειδικότερα, το μαζικό σχολείο, ως παρωχημένη αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής, θα είναι από τα πρώτα που θα υποστεί τις συνέπειες. Και αν κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτήν την πορεία, δεν είναι άλλος από εμάς.

Καλούμαστε λοιπόν, να αντισταθούμε στην προοπτική της πλήρους και ολοκληρωτικής απαξίωσης μας. Να αντιληφθούμε ότι το δημόσιο χρέος έχει οικονομική αλλά και πολιτική διάσταση. Αποτελεί, από τη μία, ένα υπαρκτό μέγεθος προς εξυπηρέτηση, αλλά, από την άλλη, αποτελεί την προπαγάνδα για την κατασκευή εθνικής ενότητας στην προσπάθεια του κράτους να απορρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις. Να σταθούμε εμπόδιο σ’ αυτήν την προπαγάνδα γνωρίζοντας ότι, για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχουν εθνικοί στόχοι ούτε εθνικά συμφέροντα αφού οι κοινωνίες ήταν, είναι, και θα είναι ταξικές. Να επανατοποθετηθούμε στα σωματεία όχι μόνο ως φυσική παρουσία αλλά, κυρίως, ως πολιτική δύναμη αμφισβήτησης του θεσμικού κρατικού συνδικαλισμού.

Καλούμαστε να αντιληφθούμε, όσο χοντρό κι αν ακούγεται, ότι για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία η φυσική μας, πλέον, επιβίωση συναρτάται απόλυτα από την πολιτική μας επιβίωση ως εργατικό κίνημα. Αν σβήσει το δεύτερο θα απειληθεί και το πρώτο. Τόσο ωμά, τόσο καθαρά...

*: Αυτοί είναι όλοι μαζί. ΕΜΕΙΣ;