Όταν ένα δεκαεξάχρονο παιδί πέφτει νεκρό από τα χέρια ενός «οπλισμένου θεματοφύλακα της τάξης», δεν υπάρχουν πολλά λόγια να πεις.
Ναι, η κρατική καταστολή είναι εδώ, ωμή και βίαιη, όπως πάντα. Ναι, τα όπλα της αστυνομίας είναι η ψυχρή αλήθεια του κράτους. Ναι, οι σφαίρες δεν έχουν ποτέ ατομική στόχευση, αλλά συλλογική και προσανατολισμένη.
Όμως, αυτά είναι πολύ λίγα, για να αποτυπώσουν την τραγικότητα των γεγονότων. Καταντούν παγερά αδιάφορες και αφηρημένες έννοιες, όταν έρχεσαι να τις αντιπαραβάλλεις με το παγωμένο πρόσωπο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του 16άχρονου μαθητή.
Δυστυχώς, όσες καταγγελίες και αν τυπωθούν, όσες φορές και αν καταδικαστεί η αστυνομική βία, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 θα έρχεται να θυμίζει ότι οι σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες της «ελευθερίας», της «ισονομίας», της «δικαιοσύνης» και τόσων άλλων αμέτρητων «ιδανικών», δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ένα μακρινό όνειρο, για την επίτευξη του οποίου πολύς δρόμος μένει να διανυθεί. Αφού στερήσαμε, ως κοινωνία, τη φυσική παρουσία ενός δεκαεξάχρονου στη χάραξη αυτού του δρόμου, ας αποτελέσει τουλάχιστον η μνήμη του τη σπίθα που χρειάζεται, ώστε τουλάχιστον αυτός ο δρόμος να μην κλείσει ποτέ. Είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε…