ΕΛΜΕ: Δηλαδή;

Συνάδελφοι/-ισσες,

Πέρασαν έξι χρόνια από την ίδρυση της ΕΛΜΕ επαρχίας Θήρας, του συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών που εργάζονται και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα νησιά της Σαντορίνης, της Ανάφης, της Θηρασιάς, της Ίου, της Σικίνου και της Φολεγάνδρου. Σ’ αυτά τα έξι χρόνια αρκετά πράγματα άλλαξαν, κάποια άλλα παρέμειναν ίδια, ενώ αρκετοί συνάδελφοι μετακινήθηκαν από και προς τα νησιά μας, με αποτέλεσμα η σύνθεση του εκπαιδευτικού κόσμου του τότε με το σήμερα να διαφέρει κατά πολύ. Το κείμενο αυτό αποτελεί μια προσπάθεια να υπενθυμίσει/ενημερώσει όλους μας για τους σκοπούς της ΕΛΜΕ αλλά και τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τους πετύχουμε.

Αν και τα καταστατικά συνήθως αποτελούν γραφειοκρατικού–διεκπεραιωτικού χαρακτήρα έντυπα που καταλήγουν να κοσμούν το αρχειακό υλικό των κάθε λογής σωματείων, θεωρήσαμε σκόπιμο να επαναφέρουμε στο προσκήνιο εκείνα τα σημεία που προσδιορίστηκαν ως σκοποί της ΕΛΜΕ από την ίδρυσή της. Πιστεύουμε ότι αποτελούν μια καλή βάση συζήτησης για την πορεία και τη φυσιογνωμία της ΕΛΜΕ. Όσα διαβάσετε λοιπόν απο εδώ και πέρα τοποθετημένα μέσα σε πλαίσιο αποτελούν αποσπάσματα του καταστατικού ίδρυσης της ΕΛΜΕ.

Σκοποί της Ένωσης είναι: Η πνευματική εξύψωση και η κοινωνική αναγνώριση της προσφοράς και του έργου του εκπαιδευτικού. Η ολόπλευρη συμβολή στη βελτίωση της Παιδείας του Ελληνικού Λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας.

Είναι γεγονός ότι η παιδεία προωθείται ως η ύψιστη αξία για κάθε σύγχρονη κοινωνία. Αρκεί κανείς να ακούσει τις προγραμματικές δηλώσεις των κατά καιρούς κυβερνήσεων, για να διαπιστώσει το βάθος και την έκταση αυτής της αντίληψης. Σε αυτό το πλαίσιο οι εκπαιδευτικοί, ως το κατεξοχήν υποκείμενο πραγμάτωσης αυτής της αξίας, αναγνωρίζονται ως εξέχων κλάδος στον κοινωνικό ιστό, με την προσφορά τους να θεωρείται προαπαιτούμενο οποιασδήποτε, στοιχειώδους έστω, κοινωνικής ανάπτυξης. Είναι γεγονός, όμως, ότι αυτά κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Η παιδεία χρηματοδοτείται ολοένα και λιγότερο, σε βαθμό που αποτελεί πλέον βεβαιότητα πως στόχευση του κράτους δεν είναι η βελτίωσή της αλλά αντίθετα η υποβάθμισή της.

Φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Προτεραιότητα των κυβερνήσεων αποτελούν άλλοι τομείς πιο τεχνοκρατικοί ή περισσότερο ζωτικής σημασίας, όπως ο αμυντικός(;) εξοπλισμός ή η τόνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Συνέπεια αυτού είναι η εκπαίδευση να έχει αφεθεί στη μοίρα της και οι εκπαιδευτικοί στη δικιά τους. Είναι μάλιστα άξιο λόγου και προσοχής πως τα κοινωνικά αντανακλαστικά έχουν μεταβληθεί απέναντι στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού: “αυτοί που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο και δουλεύουν τρεις ώρες τη μέρα” πήραν τη θέση “αυτών που μορφώνουν τα παιδιά μας και τους μαθαίνουν γράμματα”!!! Η δημοσιοϋπαλληλική εκδοχή του εκπαιδευτικού υπερίσχυσε του μορφωτικού λειτουργήματός του και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Αν κάτι μας κρατάει ακόμα ως κλάδο, είναι μια βαθιά ριζωμένη παράδοση την οποία με κόπο σέρνουμε, μέχρι να σβηστεί κι αυτή εντελώς από το συλλογικό ασυνείδητο. Είναι όμως αυτό που θέλουμε από τους εαυτούς μας; Είναι αυτό που βλέπουμε στους εαυτούς μας; Όχι φυσικά!!! Τουλάχιστον όχι όλοι...

Σκοποί της Ένωσης είναι: Η προάσπιση και η προαγωγή των επαγγελματικών και οικονομικών συμφερόντων του κλάδου των εκπαιδευτικών. Η ηθική και υλική συμπαράσταση στα μέλη της που διώκονται για τη συνδικαλιστική τους δράση. Η προώθηση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των δημόσιων υπαλλήλων (Δ.Υ.) και των εργαζομένων γενικότερα.

Αν λοιπόν η κατάσταση είναι αυτή που σκιαγραφήθηκε παραπάνω, τι μπορούμε να κάνουμε πλέον; Το ερώτημα πλανάται με σαρκαστικές διαθέσεις όχι μόνο πάνω από μας, αλλά και από οποιονδήποτε εργαζόμενο επιθυμεί και αναζητά στις μέρες μας κάτι καλύτερο για το μέλλον του. Οι κοινωνικές αντιστάσεις έχουν μειωθεί, η συνείδηση του συλλογικού ποδοπατήθηκε από την ατομικότητα, οι συντεχνίες στράφηκαν η μία απέναντι στην άλλη και ο θεσμικός συνδικαλισμός κουβαλάει πάνω του τις αμαρτίες που ο ίδιος διέπραξε και τις ενοχές που οι επίσημοι συνομιλητές του τού φόρτωσαν. Αποτέλεσμα να καταστεί στα μάτια πολλών αναξιόπιστος και ξεπουλημένος.

Αν σε περασμένες δεκαετίες οι διεκδικήσεις των εργαζομένων γεννούσαν οράματα και ελπίδες, σήμερα αυτά γεννιούνται με ρουσφέτια και προσωπικούς “ελιγμούς”. Ποια από τις δύο εποχές έχει δίκιο; Μπορεί καμία, μπορεί και οι δύο! Δε θα περιμένουμε όμως την ιστορία να μας απαντήσει, αφενός γιατί θα αργήσει πολύ, αφετέρου γιατί ακόμα κι αυτή αναξιόπιστη θα είναι! Η ιστορία γράφεται από τους κάθε φορά ισχυρούς και αντανακλά τις ιδιαιτερότητες και τις συνθήκες κάθε εποχής. Οι μειοψηφίες σπανίως απασχόλησαν την ιστορία, παρότι ήταν αυτές που κάθε φορά την άλλαζαν!

Θα απαντήσουμε, λοιπόν, στο προηγούμενο ερώτημα όχι αντικειμενικά, αλλά υποκειμενικά, θυμικά, επιθυμητικά. Θα απαντήσουμε με βάση αυτά που αισθανόμαστε, που νιώθουμε. Και αυτό που νιώθουμε μας λέει πως μια κοινωνία ρουσφετοκεντρική είναι κάτι που δε μας αξίζει. Όχι μόνο γιατί δε συνάδει με τις αρχές μας, αλλά και γιατί οι “ατομικές λύσεις” γεννούν εξουσιασμό. Το «παρακαλητό» γεννά δουλεία, ηττοπάθεια, κομφορμισμό. Αν ο κομφορμισμός έγινε η επιταγή των ημερών μας, ευχαριστούμε, αλλά δε θα πάρουμε. Προτιμάμε τον αέρα που μας δίνει η αξιοπρεπής στάση μας, προτιμάμε την ελπίδα που μας δίνει η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη των, λίγων έστω, διπλανών μας, που πηγάζει από ανιδιοτελή κίνητρα και αντανακλά την κοινότητα των συμφερόντων μας.

Αυτή, λοιπόν, είναι η θέση που προτιμάμε να βλέπουμε τα πράγματα. Από αυτήν εφορμάται η πεποίθησή μας ότι το “όλοι μαζί” είναι καλύτερο του “καθένας μόνος”. Απ’ αυτήν τη θέση βλέπουμε και την ΕΛΜΕ στην οποία όλοι αναφερόμαστε και αποτελούμε. Μ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, η ΕΛΜΕ είναι το κατεξοχήν πεδίο συνεύρεσης, αναζήτησης, προβληματισμού για όσα μας απασχολούν και διεκδίκησης για όσα επιθυμούμε. Μ’ αυτήν την έννοια, όσο περισσότερο μαζικές είναι οι γενικές συνελεύσεις, τόσο μεγαλύτερο νόημα αποκτούν. Και όσο περισσότερα είναι “τα θέλω μας” τόσο πιο έντονο είναι “το θέλω μας”.

Ασφαλώς δεν ισχυρίστηκε ποτέ κανείς ότι μπορεί μια μικρή περιφερειακή ΕΛΜΕ να αλλάξει τα πράγματα. Ούτε μεγαλομανία, ούτε ουτοπισμός μας χαρακτηρίζει. Όσο αδύναμοι μπορεί να αισθανόμαστε εμείς ως ΕΛΜΕ, άλλο τόσο, φανταζόμαστε, αισθάνονται και οι κεντρικότερες ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ, το συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα. Είμαστε όμως; Για τις μειοψηφίες και την ιστορία είπαμε πρωτύτερα. Ας μην επαναλαμβανόμαστε! Ας πούμε μόνο ότι είναι υποχρέωση, τουλάχιστον προς τους εαυτούς μας, να προσπαθούμε, να παλεύουμε, να ονειρευόμαστε. Άλλωστε, υποτίθεται πως τα διδάσκουμε αυτά τα πράγματα! Ξέρετε, είναι τρομερά δύσκολο, για να μην πούμε καταστρεπτικό, να διδάσκεις πράγματα που δεν πιστεύεις. Φαίνεσαι τόσο ψεύτικος, τόσο κενός, όταν καθ’ έδρας ακροβατείς μεταξύ του «άλλα λέω» και «άλλα κάνω». Και τα πιτσιρίκια μας καταλαβαίνουν... Παίρνουν μαθήματα... Οφείλουμε σ’ αυτά τα παιδιά τα μαθήματά μας να είναι ειλικρινή.

Σκοποί της Ένωσης είναι: Η προώθηση και η προάσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, των δημοκρατικών θεσμών και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης για θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος καθώς και η συμμετοχή στις προσπάθειες για την αντιμετώπισή τους.

Είπαμε πολλά. Θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά περισσότερα. Ας κλείσουμε όμως με τούτο:

Αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα συλλογικά, τότε συλλογικές πρέπει να είναι και οι πράξεις μας. Η ΕΛΜΕ γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει. Για να κοινωνικοποιεί τις αναζητήσεις μας, τις σκέψεις μας, τους προβληματισμούς μας. Για να συλλογικοποιεί την αμφισβήτησή μας, τη διεκδίκησή μας, τη δράση μας.

Αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα πολιτικά, τότε πολιτικός πρέπει να είναι και ο λόγος μας. Συνεπής, ξεκάθαρος, καθημερινός. Όσο ακόμα είμαστε σε θέση να εκφέρουμε πολιτικό λόγο. Όσο δηλαδή είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να σκεφτόμαστε, να συζητάμε... Δεν είναι δεδομένα όλα αυτά. Είναι ζητήματα παιδείας πρώτα απ’ όλα. Χωρίς παιδεία δεν υπάρχει κρίση. Και χωρίς κρίση δεν υπάρχει βούληση. Υπάρχει μόνο αλλοτρίωση.

Ας μη γελιόμαστε: Όσα έχουμε είναι επειδή κερδήθηκαν. Και όσα δεν έχουμε είναι επειδή χάθηκαν. Ή πιο αισιόδοξα, είναι επειδή δεν κερδήθηκαν ακόμα!

Ούτε θριαμβολογούμε, ούτε μεμψιμοιρούμε...

Απλά, μιλάμε με σοβαρότητα...

Ας δούμε την ΕΛΜΕ όχι ως ομπρέλα μας, αλλά ως κομμάτι μας.

Ίσως είναι καλύτερα!

Τα υπόλοιπα από κοντά...